“Hey good boy…
ใช้ปากที่พร่ำไม่ถูกเวลานี่ให้เป็นประโยชน์ดีกว่า หึ”
‘ฟึ่บ’
เสียงรูดซิปดังขึ้นพร้อมกับที่คยองซูดิ้นพล่านพยายามหลบหนีจากพันธนาการอย่างสุดชีวิต
ในหัวนั้นคิดไปถึงใบหน้าของแบคฮยอน จนถึงคุณอาซีวอน..
ใครสักคนที่จะสามารถช่วยเขาได้
ทว่าเหมือนตอนนี้เห็นจะมีเพียงคนเดียวที่ฉายภาพแจ่มชัดในความคิด...
คนที่เคยเกือบจะผลักเขาไปสู่ความตาย
คนที่ทำตัวใจร้ายกับเขาเสมอ
แต่เหมือนสุดท้าย...ก็เป็นคนที่ยื่นมือลงมาช่วยเขาอยู่ดี
‘พี่ชานยอล!!!
ช่วยด้วย!!!’
‘เพี้ยะ!’
‘ติ๊ด’
วีดีโอสิ้นสุดลงทันทีที่จงอินฟาดฝ่ามือลงบนแก้มนวลเนียนเพราะร่างเล็กบังอาจเรียกชื่อของปาร์คชานยอลต่อหน้าเขา
“อื้อ!”
จงอินกระตุกยิ้มก่อนจะบีบคางอีกคนให้หันกลับมาแรงจนคยองซูเจ็บร้าวไปทั่วทั้งพวงแก้ม
ร่างสูงเค้นหัวเราะในลำคอทั้งยังตะคอกออกมาเสียงดังจนก้องไปทั่วทั้งห้องน้ำ
“มึงเรียกชื่อใคร!!!”
“ฮึก..ฮือ”
“กูถามว่ามึงเรียกชื่อใคร!!! พูด!!!”
“พะ...พี่ชานยอล”
‘เพี้ยะ!’
มือหนาฟาดลงที่เดิมซ้ำอีกรอบจนเลือดสีแดงไหลซิปลงจากมุมปาก
รอยฝ่ามือสีแดงเข้มปรากฏพาดแก้มขาว ทำให้รู้ว่าแรงตบที่ร่างสูงใส่ลงไปนั้นมันมากแค่ไหน
คยองซูรู้สึกชาไปทั้งซีกหน้าด้านซ้าย
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปาก ความฝาดของมันยังแตะอยู่ที่ปลายลิ้นเล็ก ...แล้วจงอินก็ทำแบบเดิม
เขาบีบปลายคางร่างเล็กให้กันกลับมาอย่างแรงตามโทสะอารมณ์โดยไม่คำนึงถึงว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่
ปีศาจ...
ในหัวคยองซูมีแต่คำนี้เต็มไปหมด
นัยน์ตาน่ากลัวที่ถูกส่งมาจากคิมจงอินทำให้เขาตั่วสั่นวาบ มันเต็มไปด้วยความโมโห
เย็นชา และดุดัน
“ถ้ากูไม่อนุญาต...
อย่าเรียกชื่อมันต่อหน้ากูอีก!!!”
‘เพี้ยะ!’
ครั้งที่สาม...
ฝ่ามือหนาฟาดลงบนแก้มเขาเป็นครั้งที่สาม...
มันเจ็บร้าวไปหมด น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
เลือดสีเข้มซึมออกจากมุมปากมากกว่าเดิม
แม้ปาร์คชานยอลจะไม่เคยทำดีกับเขา
แต่ก็ไม่เคยทำร้ายร่างกายเขาแบบนี้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนคิมจงอินทำร้าย
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าคนตรงหน้าน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ
อยากหนี...
อยากหนีไปจากตรงนี้...
ร่างเล็กพยายามหยัดตัวลุกขึ้นทว่าก็โดนลิ่วล้อของจงอินกดตัวไว้แน่น
ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจหนักๆก่อนจะถอดเข็มขัดหนังราคาแพงของตนออกจากกางเกงยีนส์
แล้วดึงมันจนตึงเป็นเส้นตรง
“มึงนี่ดิ้นรนจังเลยนะ หึ”
“พวกสาระเลว...”
คยองซูพูดเสียงแผ่วทว่าด้วยความที่ในห้องน้ำนั้นเงียบสนิท
ทำให้แม้จะเป็นเสียงหายใจก็ได้ยินชัดเจน แต่แทนที่อีกฝ่ายจะโกรธ มันกลับหัวเราะราวกับมันน่าขำนักหนา
แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา
นัยน์ตาคมพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาและโกรธขึง
มือหนาจัดการใช้เข็มขัดที่ถอดออกมาเมื่อครู่คล้องคอคยองซูแล้วกระชากอย่างแรงจนร่างเล็กเซเข้าหา
ขอบเข็มขัดบาดรัดรอบต้นคอจนมีรอยแดงจาง ใบหน้าหวานนิ่วลงด้วยความเจ็บ
“มึงด่ากูหรือ! หึ จับมันกดลงพื้น!!!”
จงอินหันไปสั่งลูกน้องตน
และไม่ต้องรอให้พูดซ้ำสอง
ร่างบอบบางของคยองซูก็ถูกมือหยาบกร้านทั้งสองคู่กดลงจนใบหน้าและลำตัวแนบไปกับพื้นกระเบื้อง
แล้วร่างสูงใหญ่ก็ตามคร่อมทับส่วนต้นขาด้านหลังไว้จนคยองซูขยับไม่ได้
ลมหายใจหอบถี่เพราะความเหนื่อยกระตุกเป็นระยะ เขาห้ามร่างกายให้ไม่สั่นไม่ได้เลย...
‘ฟึ่บ’
เสื้อตัวบางถูกเลิกขึ้นจนเผยให้เห็นหลังขาวเนียนไปมากกว่าแปดในสิบ
จงอินเลียริมฝีปากตนก่อนจะก้มลงกัดเม้มจนเกิดรอบแดงไปทั่ว
คยองซูเกร็งตัวแล้วพยายามดิ้นทว่าไม่เป็นผล ลิ้นชื้นแฉะยังคงทำหน้าที่มันต่อไปแบบไม่สนสักนิดว่าร่างเล็กจะรังเกียจหรือกลัวมากแค่ไหน
“หยุด! ฮึก อ้ะ!”
ไม่ทันที่คยองซูจะได้เปล่งเสียงคำต่อไป
ร่างทั้งร่างก็ถูกจับพลิกให้นอนหงายแทน
หันมาเผชิญหน้ากับคิมจงอินที่ตอนนี้ในแววตามีประกายความสนุกอยู่เต็มเปี่ยม
มือหนายังจัดการเลิกชายเสื้อคยองซูขึ้นไปสูงจนปรากฏยอดอกสองข้างอยู่ตรงหน้า
ร่างเล็กสะอื้นทั้งยังเหลือบมองซ้ายขวาหาทางหนี
แต่คางเล็กก็ถูกจับให้หันกลับมามองหน้าคิมจงอินตรงๆ
“จะหนี?”
“อึก..ฮือ”
“นี่พึ่งเริ่มเอง มึงจะไปไหนล่ะ”
เมื่อพูดจบ
ใบหน้าคมคร้ามก็ก้มลงใช้ปลายลิ้นดุนดันยอดอกจนทั้งร่างเล็กกระตุกเกร็งด้วยความรู้สึกเย็นวาบของน้ำลายและสัมผัสชื้นแฉะที่น่าขยะแขยง
หน้าท้องแบนราบกระเพื่อมตามแรงหอบหายใจ มือหยาบกร้านบีบเคล้นตั้งแต่เอวบางเรื่อยขึ้นไปถึงสีข้างแล้วแผ่นอก
ทุกสัมผัสนั้นดุดันหนักหน่วง...
ไม่ว่าริมฝีปากหนานั่นจะไล่จูบพรมหรือดูดดึงทำรอยไว้บนตัวเขามากแค่ไหน
มันกลับไม่รู้สึกเสียวซ่านดังที่ควรเป็น ทว่ากลับรู้สึกกลัวและรังเกียจเสียมากกว่า
ในหัวคิดถึงแต่ภาพปาร์คชานยอล
รู้ว่าแทบไม่มีสิทธิ์หวัง
แต่...อยากให้มา อยากให้มาหา
‘ช่วยด้วย’
“ฮือ...อย่า อย่าทำ ฮึก...”
ร่างเล็กนอนนิ่งไม่ขยับไหวแม้แต่นิด
เขา...เหนื่อยแล้ว
“สวยดี”
คิมจงอินผละลุกขึ้นยืนอย่างอ้อยอิ่ง
นัยน์ตาสีเข้มสอดส่ายสำรวจร่างตรงหน้าราวกับชื่นชมผลงานตัวเอง
เขาไม่เคยรู้สึกว่าการขืนใจใครมันสนุกเท่านี้มาก่อน
แต่น่าเสียดายที่วันนี้เขามีเวลาไม่มากพอ
ทำเรื่องสนุกได้อีกเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น
“พี่! ผมว่าเอามันเลยไหม”
“ใช่พี่
หุ่นโคตรน่าเอา ผมจะไม่ไหวแล้วเนี่ย”
เสียงลูกน้องของจงอินดังขึ้น
คยองซูที่แทบจะยอมแพ้แล้วกลับออกแรงดิ้นแทบจะในทันที ไม่มีทาง! เรื่องบัดซบแบบนั้น!
เขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด!
“ปล่อยมัน”
คิมจงอินเอ่ยเสียงเรียบ
ทั้งตัวคยองซูเองและลิ่วล้อทั้งสองต่างมองคนร่างสูงด้วยความแปลกใจ แต่ก็ยอมปล่อยตามที่ลูกพี่สั่ง
เมื่อคยองซูเป็นอิสระ ขาเล็กรีบตะเกียกตะกายหันร่างหนีไปทางประตูทันที
“ใครให้มึงไป!”
“โอ๊ย!!!”
มือหนากระชากคอเสื้อร่างเล็กไว้แล้วเหวี่ยงลงไปบนพื้นอย่างแรง
นัยน์ตาหวานมีประกายของความสับสนและหวาดกลัวอยู่เต็มไปหมด หมายความว่ายังไง!?
คิมจงอินยิ้มเยาะก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คยองซูที่นั่งตัวสั่นทั้งที่ยังมีเข็มขัดหนังสีดำคล้องอยู่ที่คอ
ดูไปดูมาก็คล้ายกับลูกหมาตัวน้อยที่หวาดกลัว...
น่ารักเสียจริง :)
“มึงอยากมีผัวพร้อมกันสามคนไหมวะ?”
“คะ
คิด คิดจะทำอะไร! อย่า! มะ ไม่!”
คยองซูส่ายหน้ารัว
พูดเร็วจนแทบจับใจความไม่ได้ ทั้ร่างกระถัดตัวหนีจนหลังชนเข้ากับกำแพง มือขาวพยายามปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
ไหล่บางกระตุกตามแรงสะอื้นอย่างน่าสงสาร
ทว่าสำหรับคิมจงอินนั้นมันเป็นภาพที่ปลุกอารมณ์ดิบของเจ้าตัวได้ดีทีเดียว
ดวงตาหื่นกระหายจ้องมองที่ริมฝีปากอิ่มอย่างมีเลศนัย
ร่างสูงก็จัดการดึงกางเกงลงจนถึงต้นขา
คยองซูเบนหน้าหลบแทบจะในทันที เขาไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ว่าจงอินต้องการอะไร
แต่ประเด็นคือเขาไม่อยากทำ.. ไม่อยากแม้แต่จะมองเสียด้วยซ้ำ
ทว่าตอนนี้ไม่มีทางเลือกมากขนาดนั้น
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าใกล้เขาจนสิ่งที่มันแข็งดันอันเดอร์แวร์สีดำของคนตรงหน้าแทบจะชนกับใบหน้าหวานอยู่รอมร่อ
“อมซะ”
“...”
“ถ้าไม่ทำ
รับรองได้เลยว่าไม่ใช่แค่พวกกูสามคน แต่มึง...จะมีผัว เป็น สิบ หึ”
“อึก..
ฮึก..”
“ทำ!!!”
ไม่รอให้คยองซูได้ตอบอะไร
มือหนาก็กระชากเรือนผมนุ่มสีดำสนิทอย่างแรงจนใบหน้าหวานแหงนขึ้น
มือเล็กได้แต่ทุบที่ขาอีกคนและพยายามดันตัวออกเท่านั้น แต่จงอินก็จับไว้แน่น
ทั้งยังกดขอบอันเดอร์แวร์ลงจนแก่นกายสีเข้มอันใหญ่ดีดผึงออกมาชนกับปลายคางเล็ก
คยองซูขมวดคิ้วแน่นทั้งยังรั้งใบหน้าหนีให้ห่างจากมันมากที่สุดทว่าก็ถูกมือหนาของจงอินล็อคไว้จนแทบขยับไม่ได้
ที่ข้างแก้มสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของแก่นเนื้ออีกคน
ราวกับร่างสูงจงใจทำให้มันมาโดนเขา ทั้งความรู้สึกกลัวและขยะแขยงทับถมภายในจิตใจจนอยากจะอาเจียน
“อมซิวะ! อ้าปาก!”
“อื้อ!”
มือหนาบีบแก้มเนียนจนริมฝีปากอิ่มเปิดออก
และไม่ปล่อยให้รอด..
ร่างสูงจัดการยัดแท่งเนื้อร้อนที่ปลายหัวปริ่มน้ำเพราะแรงอารมณ์ที่ถูกขับเคลื่อนโดยร่างเล็กตรงหน้าเข้าไปในโพรงปากบางทันที! คยองซูที่ไม่ทันได้ตั้งตัวแทบจะสำลักแต่ก็ติดตรงที่ส่วนกลางตัวของอีกฝ่ายนั้นคาอยู่ในปาก
“ถ้ามึงกัด..
กูจะเอามึงแล้วถ่ายคลิปไปลงเว็บ แล้วก็ส่งไปให้ไอ้ชานยอลดูด้วย ดีไหมวะ”
ดวงตากลมโตสั่นระริกก่อนจะปิดลงอย่างเชื่องช้า...
น่าสมเพช...
นอกจากยอมแล้ว...เขาทำอะไรไม่ได้เลย
มือสั่นเทาของคยองซูค่อยๆเลื่อนขึ้นจับที่ข้างขาอีกคนไว้แน่น
น้ำตาไหลออกมาอีกระลอกในขณะที่คิมจงอินยกยิ้มมุมปากอย่างหื่นกระหาย
นัยน์ตาคมมองแท่งเนื้อตนที่เข้าไปในปากอีกคนนิ่ง
ริมฝีปากนุ่มนิ่มและรสสัมผัสชื้นในโพรงปากทำให้ร่างสูงแทบคลั่ง
“อาห์... ดี อืม...”
เอวสอบเริ่มโยกเข้าออกช้าๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งนิ่ง
แต่ถึงแม้ว่าคำขู่ของเขามันจะไม่ได้ผล แล้วร่างเล็กนี่เกิดขัดขืนขึ้นมา
เขาได้เตรียมบทลงโทษที่แสนสาหัสไว้รอแล้ว ทว่าเหมือนคยองซูจะฉลาดพอที่จะอยู่เฉยๆ
..ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่าเอ็นดูหน่อย..
“อึก.. อือ..”
คยองซูบีบขาอีกคนแน่น
ขยะแขยง...
ขยะแขยงจนแทบทนไม่ไหวอยู่แล้ว...
“อาห์ คยองซู มึง.. ซี้ดดดด”
เสียงครางกระเส่าของจงอินยังดังไม่ขาด
จนลิ่วล้ออีกสองคนที่ยืนมองอยู่ต้องเข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ ปล่อยให้ลูกพี่ตนมีความสุขอยู่ข้างนอก
มือหนากอบกุมเส้นผมนุ่มไว้แน่นก่อนจะเริ่มซอยสะโพกเข้าในโพรงปากบางเร็วขึ้น...
แรงขึ้น... คยองซูส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเพราะมันลึกเกินไป
กลิ่นคาวจากแก่นเนื้อคละคลุ้งในปากจนอยากสำรอก
ทว่าร่างสูงที่อารมณ์กำลังไต่ขึ้นจุดสูงสุดไม่ได้สนใจสิ่งนั้น
เขากระทั้นกายเข้าใส่ในปากนุ่มนิ่มไม่ยั้ง จนคยองซูต้องพยายามดันหน้าออกห่าง
แต่มือหนาก็ดันหัวทุยเข้าหาแล้วสวนส่วนกลางตัวเข้าใส่หนักหน่วง
ร่างเล็กได้แต่นิ่งทนให้มันผ่านๆไป
ทั้งๆที่...สมเพชตัวเองจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“อึก!”
“ใกล้แล้ว.. อาห์ คยองซู กู จะ..ถึง
อืม..”
‘พรวด’
ใช้เวลาสักพัก น้ำรักสีขุ่นก็ทะลักพุ่งออกจากปลายหัว
รสฝาดปร่าของมันทำให้คยองซูถึงกับสำลักไอโคล่กไม่หยุด เมื่อได้สติ...มือเล็กก็ออกแรงผลักกายใหญ่ออกห่าง
ขาเพรียวหยัดตัวขึ้นก่อนจะตะเกียกตะกายวิ่งหนีเข้าไปที่ห้องน้ำห้องในสุด
คิมจงอินที่พึ่งเสร็จ... เอนตัวพิงกำแพงอยู่ครู่หนึ่ง
ดวงตาคมเหลือบมองที่ห้องน้ำห้องสุดท้ายที่มีร่างเล็กอยู่ ก่อนจะละสายตามาจัดการทำความสะอาดให้กับแก่นเนื้อของตนพร้อมทั้งยกยิ้ม
ลิ่วล้ออีกสองคนเองก็เดินออกมาหลังจากเสร็จกามกิจของตนเช่นกัน
“พวกมึงส่งคลิปไปให้ไอ้ชานยอล ส่วนรูปที่ถ่ายเมื่อกี้
ส่งมาให้กู”
“แล้วไม่ต้องพามันไปเหรอครับ”
ลิ่วล้อคนหนึ่งถามขึ้น คิมจงอินจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินนำออกไป
“ไม่ต้อง ยังมีเวลาสนุกกับมันอีกเยอะ”
.
.
.
