NC OS THE SECRET ROOM CS: MY CHRISTMAS [CUT18+] CHANYEOL x KYUNGSOO

อ่านตอนก่อนหน้าที่> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1534539&chapter=2

          มือหนาของชานยอลลูบบีบเอวคนตัวเล็กช้าๆ ก่อนจะเลื่อนขึ้นลูบไล้เคล้นคลึงไปทั่วทั้งแผ่นหลังบางจนขึ้นรอยนิ้วมือสีแดงอ่อนบนเนื้อเนียนขาวราวน้ำนม นิ้วยาวลากผ่านตามแนวสันหลังอีกคนตั้งแต่ด้านบนลงมาจนถึงก้นนุ่มนิ่มในกางเกงผ้า มือหยาบกร้านล้วงเข้าด้านในแผ่วเบาทว่ารสมือที่บีบคลึงเคล้นสะโพกมนขาวนั้นเนิบนาบหนักแน่นจนทำให้คยองซูรู้สึกหวามไหวไปทั่วทั้งตัว

            “ชอบให้พ่อจับตรงนี้หรือเปล่าหืมคยองซู?”

            “อืม... พ่อชานยอล...จะจับตรงไหน ผมก็ชอบทั้งนั้น อ้ะ..ตรงนั้น อื้อ..”

            เสียงหวานเอื้อนเอ่ยก่อนจะผวากอดรอบลำคอชายหนุ่มแน่นขึ้น ใบหน้าหวานซกลงที่ซอกคอของชานยอลก่อนจะเบียดกายเข้าหามากขึ้นเมื่อนิ้วยาวลากผ่านร่องกลางสะโพกขึ้นลงแล้ววนนิ้วรอบช่องทางสีอ่อนอย่างเบามือเป็นเชิงหยอกล้อ

            “คยองซู หนูอยากให้พ่อเอานิ้วเข้าไปไหม?”

            เสียงทุ้มเอ่ยถามข้างหูอีกคนที่ตอนนี้ขึ้นสีระเรื่อเช่นเดียวกับใบหน้าเพราะแรงอารมณ์ ทั้งร่างเกร็งค้างเมื่อปลายนิ้วยาวเริ่มกดลงที่ช่องทางนุ่มนิ่มหนักขึ้นจนเกือบจะเข้าไปด้านใน ร่างเล็กกำมือแน่นสลับบีบขยำไหล่หนาเพื่อระบายความเสียวซ่าน

            “เอาเข้า อึก..เอาเข้าไปทีฮะ”

            “แค่นี้พอไหม?”

            ร่างสูงแกล้งหยอกล้อด้วยการเลื่อนนิ้วเข้าไปเพียงครึ่ง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเมื่อไม่ได้อย่างใจ มือเล็กข้างหนึ่งจึงจัดการเอื้อมไปจับนิ้วยาวของปาร์คชานยอลดันเข้าไปจนสุดด้วยตัวเอง แล้วจึงค่อยๆ กันสะโพกขาวสวนเข้าหานิ้วนั้นให้ลึกที่สุด ขยับตัวขึ้นลงให้ความสากของนิ้วครูดสีกับผนังภายใน คนเป็นพ่อยกยิ้มมุมปากบางเบาทั้งยังช่วยขยับนิ้วชี้เข้าออกในช่องทางอุ่นร้อนของอีกฝ่ายช้าเนิบ ร่างสูงเพิ่มนิ้วเข้าไปภายในทั้งยังหมุนควงวนขยายช่องทางคับแคบ เสียงครางในลำคอของร่างเล็กดังมาเป็นระยะเมื่อปลายนิ้วยาวกดลงโดนที่จุดเสียว แก่นกายเล็กชูชันขึ้นดันกางเกงผ้าบางที่ใส่อยู่จนชนกับหน้าท้องแกร่งของชานยอล

            “ของหนูมันทิ่มโดนท้องพ่อ”

            “อื้อ...ก็มันเสียว อา..”

            “ว่าไงนะครับ/”

            “สะ..เสียวครับพ่อชานยอล อื้อ..”

            คนตัวเล็กพูดเสียงอูอี้ทั้งยังหลับตาพริ้ม มือเล็กจับขอบกางเกงตัวเองดึงลงจนแก่นเนื้อโผล่พ้นชูชัน มือเล็กจับมันสาวขึ้นลงตามแรงอารมณ์ก่อนจะใช้อีกมือลูบเป้ากางเกงของร่างสูงที่นูนเด่นขึ้นมาเพราะความคับพองภายใน

            “ของพ่อชานยอลก็แข็งนะฮะ”

            “แข็งเพราะหนูทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ไง”

            เมื่อพูดจบ มือหนาก็จัดการชักนิ้วยาวของตนออกมาแล้วพลิกตัวลูกบุญธรรมให้นอนลงบนพื้นที่ว่างของโซฟาข้างตัวอย่างทะนุถนอม ชานยอลยืนขึ้นเต็มความสูง มองดูร่างบอบบางจากด้านบน เป็นภาพของเด็กหนุ่มตัวขาวที่เปลือยท่อนบนและมีกางเกงผ้าบางสีขาวถอดค้างไว้ตรงโคนขาอ่อน ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงซ่านเอียงลงอย่างน่ารัก ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้ากันในขณะที่นัยน์ตาหวานเยิ้มมองตรงไปยังพ่อบุญธรรมอย่างยั่วยวน

            ราวกับแมวตัวน้อย

          น่ารักทว่าก็น่าจับฟัดให้ช้ำทั้งตัว..

            “เร็วซิฮะ อยากได้... ของพ่อชานยอล..มากกว่านิ้วอีก”

            เสียงเล็กเอ่ยกระเส่าก่อนจะพลิกตัวลงนอนบนพื้นที่ว่างบนโซฟาตัวยาวด้านข้างแล้วจัดการถอดกางเกงที่ตนสวมอยู่ออกด้วยท่าทางที่ค่อยๆ รูดกางเกงนั้นขึ้นไปจนถึงสุดปลายเท้าแล้วโยนเหวี่ยงอีกฝั่งของโซฟา ทั้งร่างเล็กเปลือยเปล่าปรากฏสู่สายตาคนร่างสูง แม้จะเคยเห็นบ่อยแล้วตลอดระยะเวลา 4 ปีที่อยู่ด้วยกัน แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันช่างดูเย้ายวนทุกครั้งที่เห็น

            คยองซูเอื้อมจับมือของชานยอลมาวางบนต้นขาเปลือยเปล่าของตนก่อนจะดึงลากมือนั้นขึ้นมาจับที่อกบาง มือหนาบีบคลึงอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยยอดอกที่แข็งเป็นไตของคนตัวเล็กเบาๆ แล้วจึงใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งบีบบี้หัวนมสีสวยย้ำๆ ในขณะที่อีกข้าง...ใบหน้าคมก็โน้มลงแลบลิ้นเลียแล้วใช้ปลายลิ้นร้อนที่ชื้นน้ำลายตวัดรัวเร็วรอบฐานยอดอกแล้วจึงดูดเม้มซ้ำไปมาจนคยองซูต้องแอ่นอกเข้าหา ลิ้นร้อนได้ทีลากเลียสลับทำรอยทั่วทั้งแผ่นอกขาวจนเห็นเป็นจุดสีแดงราวกุหลาบหลายที่

            ปกติแล้วเขากับร่างเล็กจะมีเซ็กซ์กันไม่ต่ำว่าห้าครั้งต่อสัปดาห์ และคยองซูก็มักจะเป็นคนเอ่ยร้องขอมันทุกครั้ง อาจด้วยเพราะโรคที่เป็นอยู่

            ที่สำคัญหากต้องยอมให้คยองซูไปมีอะไรกับคนอื่น สู้ทำกับเขาเองเสียดีกว่า

            “พ่อฮะ ผมถอดกางเกงให้นะ”

            ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งก่อนจะจัดการดึงกางเกงวอร์มที่ตอนนี้มีท่อนเนื้อร้อนของชานยอลดุนดันจนขึ้นเป็นรูปชัดเจน กางเกงถูกดึงลงอย่างเร็วส่งผลให้แก่นกายอันใหญ่ดีดผึงขึ้นมา คยองซูมองมันตาฉ่ำเยิ้มก่อนจะใช้ปลายนิ้วแตะลงเบาๆ ที่ปลายหัวท่อนเอ็นร้อนทั้งยังพูดเสียงหวาน

            “พ่อชานยอลฮะ มันแข็งจังเลย”

            ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมโตส่งแววออดอ้อนอยู่ในที หากเป็นในเวลาปกติ ชานยอลจะไม่มีทางได้เห็นร่างเล็กแบบนี้แน่

            ทว่านี่เป็นช่วงเวลาแห่งความสิเน่หาและโลกของความลุ่มหลงมัวเมา

            เป็นอีกด้านที่ปาร์คชานยอลอยากเก็บเอาไว้ดูคนเดียว..

          คยองซูเอนกายลงนอนราบบนโซฟา ขาสองข้างยกชันขึ้นก่อนจะใช้มือบางจับแก้มก้นนุ่มนิ่มแยกออก ปรากฏภาพช่องทางรักสีอ่อนสู่สายตาคม

            “เข้ามาซิฮะ...เข้ามาในตัวผม”

            ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำสอง ร่างสูงจัดการถอดเสื้อผ้าตนแล้วตรงเข้าแทรกกลางหว่างขาขาวทันที มือหยาบจับแท่งเนื้อร้อนของตนที่พร้อมเต็มที่ถูไถเข้ากับสะโพกขาว แล้วจึงค่อยๆ ยัดท่อนเนื้อเข้าในช่องทางรักของคยองซูจนสุดโคน

            ร่างเล็กผ่อนปรบลมหายใจ ก่อนส่งมือบางลูบไล้ที่ซิกแพคอีกคนอย่างหลงใหล ใบหน้าน่ารักเงยมองคนด้านบนทั้งยังส่งสายตาอ้อนวอนเต็มที่ ทั้งสองประสานสายตากัน ภายในมีแต่ความลุ่มร้อนและโหยหา..

            ช่วงเวลาแห่งเซ็กซ์ของจริงกำลังจะเริ่มขึ้น

          สะโพกสอบขยับแก่นกายออกจนเกือบถึงส่วนหัวแล้วจึงขยับกระทั้นกายเข้าไปใหม่จนคยองซูสะดุ้งเฮือกเพราะจุดเสียวด้านในโดนย้ำเข้าอย่างจัง ร่างสูงทำซ้ำอีกสามสี่ทีเพื่อแกล้งหยอกเด็กหนุ่ม มือเล็กฟาดลงที่กลางอกคนตัวสูงเบาๆ เป็นเชิงให้หยุด

            “อย่า..อือ แกล้งซิฮะ คุณพ่อชานยอล..เอาจริงสักที”

            “แต่ก็เสียวไม่ใช่หรือ?”

            “อื้อ...เสียว อ้ะ!”

            ชานยอลกัดลงบนไหล่เนียนขาวก่อนจะเริ่มขยับช่วงล่างรัวขึ้นจากที่ตอนแรกช้าเนิบกลายเป็นเร็วขึ้นแรงขึ้นจนคนตัวเล็กสั่นโยกไปตามแรงกระแทก

            “อ้ะๆๆๆๆ พ่อชานยอล อาห์! เร็วอีก อื้อ เสียว อือ..”

            เสียงครางกระเส่าดังเป็นจังหวะตามแรงขยับของคนด้านบน ปาร์คชานยอลเป็นผู้คุมเกมส์อย่างสมบูรณ์ ความช่ำชองของชายวัย 33 ปีไม่เคยทำให้ผิดหวัง จังหวะในการกระแทกกระทั้นสลับหนักเบาควงเน้นถูไถผนังด้านในช่องทางร้อนจนทำเอาร่างเล็กตัวกระตุกตามอารมณ์ความเสียวซ่าน

            “ดีไหมครับคยองซู อืม... ชอบไหมหืม?”

            “ชอบครับ อ้ะ ชอบมาก อะ อาห์”

            “เรียกชื่อซิครับเด็กดี อา..”

            “ชานยอล ปาร์คชานยอล..แรงอีก แรงอีก อ้ะ อื้ออออ”

            ร่างเล็กหลับตาพริ้ม ก่อนจะพูดตามที่อีกคนร้องขออย่างว่าง่าย ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นต่อรสสัมผัสที่คนตัวสูงมอบให้ เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วทั้งห้อง มือเล็กจิกลงบนโซฟาหนังอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ความร้อนลุ่มภายใน

            “แตกในนะครับคยองซู”

            “เอาเลย...อึก ปล่อยข้างในเลยครับชานยอล อาห์”

            ไร้ซึ่งสรรพนามที่เรียกก่อนหน้า สติสัมปชัญญะได้หายไปอย่างสมบูรณ์

            ไม่ใช่ ‘พ่อกับลูก’ แต่ทั้งคู่คือ ‘ปาร์คชานยอลและปาร์คคยองซู’

            กายใหญ่ออกแรงขยับถี่รัวในช่วงสุดท้ายของแรงอารมณ์ ความร้อนปะทุในกายทั้งคู่ที่สอดประสาน ไม่กี่วิต่อมา น้ำรักสีขุ่นก็พุ่งออกจากปลายหัวทะลักลุ้นในช่องทางสีหวานจนบางส่วนไหลเยิ้มลงออกเปื้อนตามสะโพกมนที่ขึ้นสีแดงจางเพราะแรงกระแทกย้ำๆ จากเซ็กซ์ที่ร้อนแรงของร่างสูง ใบหน้าน่ารักเองก็เชิ่ดขึ้นเมื่อถึงฝั่งฝัน แทบจะในเวลาเดียวกัน..น้ำรักของคยองซูพุ่งออกฉีดรดหน้าท้องคนด้านบนจนหยดรดลงย้อนหาตัว

            แต่เหมือนไม่พอ...

            ต้องการอีก ต้องการมากกว่านี้!

            “แฮ่กๆ...ปาร์คชานยอล ชานยอลฮะ....เอาอีกนะ อือ...เอาอีกหลายๆ ทีได้ไหมฮะ?”

            “หึ ได้ซิเด็กดี”

            “อ้ะ อะ..อาห์!”

            แล้วฉากรักร้อนแรงก็ดำเนินขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง อีกครั้ง และ อีกครั้ง...

          .                   

            .

            .

กลับไปอ่านต่อที่นี่> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1534539&chapter=2

NC OS THE SECRET ROOM CS: MY CHRISTMAS [CUT18+] INSUNG x KYUNGSOO

อ่านตอนก่อนหน้าได้ที่

https://writer.dek-d.com/Lydia24/story/viewlongc.php?id=1534539&chapter=2

3 เดือนผ่านไป

“คุณพ่อฮะ ผมไม่อยากทำแล้ว ฮึก..”

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นสั่นเครือ ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยน้ำตา สองแก้มนวลเนียนมีรอยฝ่ามือสีแดงพาดผ่าน ริมฝีปากบวมช้ำ ไหล่เล็กขยับไหวตามแรงสะอื้นไห้

ทว่าแม้จะน่าสงสารเพียงใด ก็ไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากคนเป็นพ่อบุญธรรมได้เลย

“อย่าดื้อซิเด็กน้อย เอามันเข้าไปซิ” โจอินซองในสภาพเปลือยเปล่าที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ มือขวาที่กำลังดึงรูดแก่นกายกลางตัวของตนขึ้นลงเชื่องช้าพยายามจ่อปลายหัวส่วนนั้นให้เข้าไปในโพรงปากนุ่มนิ่ม แต่เด็กชายที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นก็เบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อยเพราะความรู้สึกพะอืดพะอมที่ตีตื้นขึ้นมา

“ฮึก คุณพ่อฮะ...”

“พ่อให้โอกาสหนูเลือกแล้วนะ... ระหว่างอมมันเข้าไปกับให้พ่อเอาหนู หนูเลือกอย่างแรกเอง แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว”

เสียงปลอบโยนดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ลูบแก้มเนียน ปลายนิ้วไล้ตามรอยฝ่ามือที่ตนเป็นคนสร้างอย่างแผ่วเบา

ช่วยไม่ได้นี่นะ... อยากดื้อขัดคำสั่งเขาเองทำไม J

“กะ..ก็ มันเจ็บ ฮึก ฮือ”

คยองซูร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ เมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อบุญธรรมให้เขาเลือก เขาเจ็บ...มันเจ็บมากๆ ตอนที่พ่อเขาเอา ‘ไอ้นั่น’ ใส่เข้ามาทางด้านหลัง เจ็บจนเหมือนจะตาย... ทุกครั้งที่พ่อขยับตัว แม้จะเรียกชื่อเขาด้วยความรักใครปานใดก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บและความผิดบาปในใจลงไปได้เลย

ความผิดบาป...ที่มีอะไรกับพ่อบุญธรรม

ไหล่เล็กห่อเข้าหากันขณะที่มือสองข้างก็กำชายเสื้อตัวเองเอาไว้แน่น เด็กน้อยอยู่ในสภาพเกือบเปลือย มีเพียงเสื้อตัวใหญ่ของผู้เป็นพ่อเท่านั้นที่ตนใส่อยู่ แต่ภายในกลับว่างเปล่า ขาขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมานั้นช่างปลุกอารมณ์ชายหนุ่มได้ดีเสียจริง คิดไม่ผิดที่ขอตัวเด็กคนนี้มาเลี้ยง

เป็นเนื้อชั้นเลิศที่รสชาติดีเกินราคาจ่ายไปหลายเท่า

ได้มาฟรีๆ ไม่ต้องเสียเงิน แค่เสียเวลานิดหน่อยเท่านั้น

คุ้มค่าเสียจริง

“อย่าทำให้พ่อโมโห”

เสียงนั้นนิ่งเรียบ คยองซูขนลุกชันเมื่อได้ยินน้ำเสียงนั้น หากเขายังอิดออดไม่ทำตามที่โจอินซองต้องการ

ต้องโดนแน่ๆ...พ่อไม่ปราณีเขาแน่

“พะ พ่อฮะ อึก อื้อ!!!”

มือหนาจับหัวเล็กดันเข้าหา มืออีกข้างบีบปากนิ่มให้อ้าออกแล้วจึงกระแทกแก่นกลางตัวของตนเข้าในโพรงปากร้อนอย่างรวดเร็ว เอวสอบเด้งสวนแก่นเนื้อเข้าออกในปากลูกชายเป็นจังหวะก่อนจะเร่งให้เร็วขึ้น คยองซูรีบหาที่เกาะยึดเพื่อทรงตัว บีบต้นขาแกร่งแน่นจนเผลอจิกเล็บลงไปอย่างไม่รู้ตัว มือเล็กเกร็งแน่นจนปวดไปหมด กลิ่นคาวในปากคละคลุ้งจนอยากจะอาเจียน แรงส่งกระแทกเข้าออกครูดภายในปากและฟันขาว ใบหน้าคมเงยขึ้นด้วยความเสียวซ่าน ปากนุ่มนิ่มที่ถูไถกับแก่นกายร้อนทำให้ชายหนุ่มแทบคลั่ง

“อาห์...คยองซู ซี้ดดด”

เสียงกระเส่าดังขึ้นทันทีที่น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกจากปลายหัว คยองซูรีบชักหน้าออกทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของน้ำคาวจากผู้เป็นพ่อ ขาเล็กวิ่งพาตัวเองตรงไปยังห้องน้ำแล้วรีบเปิดก็อกวักน้ำเข้าในปากเพื่อล้างความสกปรกและคราบไคลออก

สกปรก! ตัวเขามันสกปรก!

เด็กไม่ดี! สมสู่กับพ่อตัวเอง!

“ฮึก...ฮือ...”

ร่างเล็กสะอื้นหนัก แม้จะพยายามเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า แต่ทว่ามันก็ไม่หยุดเสียที สองมือจับยึดขอบอ่างไว้แน่น น้ำตาเม็ดโตตกลงกระทบกับพื้นห้องน้ำจนเป็นวง ร่างของเด็กวัย 13 ปีทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง

อยากกลับ...กลับไปหาคุณแม่เล็ก

นี่ไม่ใช่ครอบครัวแบบที่เขาอยากได้สักนิด

หากลุงซานต้ามอบของขวัญแบบนี้มาให้

เขายอมตายเสียดีกว่า

เจ็บเหลือเกิน...คุณแม่เล็ก คยองซูเจ็บ...

“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะหืม?” ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปลือยแบบเดิม ไม่ได้มีความอายแต่อย่างใด อินซองก้มลงอุ้มร่างเล็กขึ้นมาในอ้อมแขน ร่างเล็กของเด็กชายถูไถกับแผงอกหนาจนเกิดเสียงผ้าขยับไหว แต่คยองซูก็ไม่ได้เอื้อมมือไปกอดรอบคอแกร่งนั่นแต่อย่างใด ร่างเล็กทำเพียงอยู่นิ่งๆ เท่านั้น ทั้งร่างยังกระตุกตามแรงสะอื้นเบาๆ ใบหน้าน่ารักก้มลงจนคางชิดอก ไม่แม้แต่จะมองหน้า ‘ผู้มีพระคุณ’

ในคราแรกนั้นแสนดีราวกับเทวดา

ทว่าแท้จริงแล้วเป็นซาตาน

“พ่อถามทำไมไม่ตอบครับ?”

อินซองเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตาตน ชายหนุ่มมองริมฝีปากสีเชอรี่ที่เขาจูบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนนั่นอย่างพิจารณา ก่อนจะไล่สายตามองดูรอบกรอบหน้าหวานของเด็กน้อย เรื่อยลงมายังลำคอขาวผ่องและบางส่วนของแผ่นอกที่โผล่พ้นเสื้อออกมา มันเต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบที่เขาทำเอาไว้

เด็กนี่เยี่ยมจริงๆ

“พ่อฮะ อย่า ยะ..อย่าฮะ”

ใบหน้าคมโน้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของลูกบุญธรรมอย่างหื่นกระหาย คยองซูพยายามใช้มือเล็กๆ นั่นดันอกหนาออก แต่แรงของเด็กตัวแค่นี้จะไปสู้คนโตกว่าได้อย่างไร แม้ร่างเล็กจะพยายามขัดขืนแต่ก็สู้ไม่ได้เลย ได้แต่ยอมรับชะตากรรมอันเลวร้ายที่ฟ้ามอบให้

“พ่อฮะ! อย่า!”

“อยู่นิ่งๆ”

“พะ ฮึก พ่อ พ่อผิดสัญญา ฮือ”

“พ่อรับลูกมาเลี้ยง ให้ที่อยู่ที่กิน ตอบแทนแค่นี้...หนักหนาเกินไปหรือไง นิ่งซิเด็กดี”

“อ้ะ พ่อฮะ อยะ.. อื้อ!!!”

แล้วค่ำคืนที่แสนทรมานก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง.. อีกครั้ง.. และอีกครั้ง..

วันแล้ววันเล่าหมุนเวียนผ่าน ชีวิตเดิมๆ ซ้ำๆ วนไปไม่จบสิ้น

เมื่อใกล้ถึงวันที่คุณแม่เล็กจะมาเยี่ยม พ่อของเขาก็หยุดทำสิ่งผิดบาปนั่น แล้วเปลี่ยนเป็นพ่อลูกธรรมดาคู่หนึ่ง เหมือนกับเมื่อสองเดือนแรกไม่มีผิด เมื่อเริ่มขัดขืน อีกฝ่ายก็จะหยิบยกเอาคำว่า ‘บุญคุณ’ มาอ้าง หากคยองซูอยากช่วยแบ่งเบาภาระของบ้านเด็กกำพร้า เขาก็ต้องทน...

แต่คยองซูไม่ชอบเอาเสียเลย

ทุกครั้งที่ชายคนนั้นที่เขาเรียกว่า ‘พ่อ’ สัมผัส

มันขยะแขยง.. น่ารังเกียจ..

สกปรกจนแทบทนไม่ไหว

ช่างโสมมนัก..

.

.

อ่านต่อได้ที่
https://writer.dek-d.com/Lydia24/story/viewlongc.php?id=1534539&chapter=2

NC OS THE SECRET ROOM CS: DON'T BREATHE [CUT20+] CHANYEOL x KYUNGSOO

อ่านตอนก่อนหน้าได้ที่ : https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1534539&chapter=1

“อยากลองตาบอดดูมั้ย?”

“พะ พูดอะไร! ไม่.. ไม่มีทาง ถ้าจะฆ่าก็ฆ่ากูเลย เอาปืนมายิงกูซิ! เอาปืนมา!!!” คยองซูเริ่มลนลาน คำพูดมันน่ากลัวเกินไป มันคิดจะทำอะไรกันแน่!?

“ไม่หรอก...ไม่ฆ่า กลิ่นหอมแบบนี้ อาห์.. หึ..หึๆๆ ลองมองไม่เห็นดูซิ สนุก..นะ”

‘พรึ่บ!’

“เฮือก!”

โคมไฟถูกดับ! ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความมืด มืด...จนมองไม่เห็นสิ่งใดเลย แม้จะเป็นคนตาปกติแบบคยองซูก็ตาม ร่างเล็กขยับขาเข้าชิดตัวมากขึ้น แม้จะพยายามกวาดสายตาไปรอบๆ แต่ก็เปล่าประโยชน์

ราวกับเขานั้นตาบอดจริงๆ...

“เป็นไง...”

“ทะ ทำอะไร! จะทำอะไร!?”

สุ้มเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น สะท้อนดังก้องไปทั่วทั้งห้อง จึงทำให้โดคยองซูจับทางไม่ออกว่าร่างสูงนั้นอยู่ตรงไหน

“ทายซิ...ว่ากูอยู่ทางซ้ายหรือขวา”

“ไม่! กูไม่ทำอะไรทั้งนั้น!”

“แน่ใจหรือ? ถ้าทายถูก กูจะปล่อยมึง แต่ถ้าผิด...กูจะลงโทษ ทายซิ..ทายมา หึๆ ทายเร็วซิ”

“...”

“กูบอกให้มึงทายไง!!!”

“!!!”

เมื่อไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากคยองซู เสียงดุดันก็ตะคอกออกคำสั่ง ร่างเล็กที่หันมองซ้ายขวาในความมืดเริ่มน้ำตาคลอเบ้า

เพราะมองไม่เห็น...จึงน่ากลัวกว่าเดิมเป็นสิบเท่า

“ซะ..”

“แน่ใจกับสิ่งที่จะพูด?”

“ซะ.. อึก.. ขวา...”

ลังเล.. คยองซูลังเล

เขามีความรู้สึกว่าร่างสูงนั้นอยู่ทางซ้าย ทว่าเขากลับลังเลที่จะพูด...

“หึ...”

“...”

“...”

“ถะ ถูกรึเปล่า?” คยองซูเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ กลายเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ ของปาร์คชานยอลดังแทรกขึ้นมา

“ฮี่ๆ...”

“...”

“ถูก ดีใจด้วย”

ราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก คยองซูลอบถอนหายใจแผ่วเบา ทว่าคำพูดต่อจากนั้นเองที่ทำเอาร่างเล็กตัวแข็งทื่อ!

“แต่เสียใจ... กูไม่ปล่อยมึงไปหรอก”

“อึก อ้ะ! อย่า! อย่า!!!”

ราวกับหัวใจถูกบีบรัดเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำจากปากชานยอล มือกร้านจับข้อเท้าเล็กข้างหนึ่งดึงลากจนอีกคนหงายลงไปบนเตียง แล้วจึงจับข้อเท้านั้นยกขึ้นสูงจนสะโพกลอยขึ้นจากเตียงเล็กน้อย หากตอนนี้ไฟเปิดอยู่ คงได้เห็นภาพที่ร่างสูงอยู่ตรงกลางระหว่างขาของคนตัวเล็ก และภายในที่เปลือยล่อนจ้อนของคยองซูก็ถูกเผยออกเนื่องเพราะเสื้อคลุมนั้นร่นย้อนขึ้นไปกองที่เอวจนหมด ขาขาวพยายามเตะถีบอีกคนทว่าชานยอลก็คว้าจับไว้ได้ทั้งสองข้าง

“อาห์ ร้องซิ ร้องดังๆ..หึ ฮ่าๆๆ อืม...”

ลิ้นร้อนแลบเลียที่ข้อเท้าข้างซ้ายของร่างเล็ก คยองซูชะงักตัวแข็งค้างเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนเฉอะแฉะที่ข้อเท้าด้านใน ลากเรื่อยขึ้นถึงส่วนน่อง.. หลังข้อพับขา.. และโคนขาอ่อน ราวกลับร่างสูงต้องการจะกลืนกินทั้งร่างของเขา...

“อาห์.. อืม.. หอม.. แผล่บ”

เสียงน่าขยะแขยงดังขึ้นในความมืด เมื่อได้สติ ร่างเล็กจึงออกแรงถีบเท้าทั้งยังใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ทุบตีผลักดันหัวอีกคนที่เข้ามาใกล้จุดอ่อนไหวจนเกินไป

“อย่า!! ไอ้โรคจิต มึงมันโรคจิต!”

คยองซูทั้งตัวสั่น ทั้งหวาดกลัว... แต่ก็พยายามดิ้นรนขัดขืนด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทว่าพนักงานร้านอาหารตัวเล็กๆ อย่างเขาที่ไม่เคยได้ออกกำลังกายใดๆ นอกจากเดินและยกของในร้าน จะไปสู้ตำรวจที่ฝึกฝนร่างกายมาอย่างดีได้อย่างไรกัน!

‘ตุ้บ!’

“อึก.. อือ..”

ร่างของโดคยองซูขดลงเพราะความจุก หมัดหนักๆ ของปาร์คชานยอลกระทบเข้ากับช่วงท้องของร่างเล็กอย่างแรง ความรู้สึกจุกและเจ็บแทรกซึมเข้าภายในร่าง ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ มือข้างที่พยายามผลักไสร่างหนากลับต้องเอาลงมากุมท้องไว้แน่น

“หมดฤทธิ์ซักที ฮี่..”

ปาร์คชานยอลหัวเราะอย่างโรคจิต ก่อนจะก้มลงใช้จมูกซุกไซร้ที่โคนขาอ่อนด้านในของอีกคนอย่างหื่นกระหาย เนื้อนุ่มนิ่มถูกโลมเลียและขบเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบนับไม่ถ้วน ขาทั้งสองข้างถูกจับแยกออกกว้างเพื่อให้ใบหน้าคมซุกไซร้ได้ถนัด มือหนาบีบขยำลูบไล้ไปทั่วต้นขาและเนื้อสะโพกนวลเนียน นิ้วโป้งสองข้างจับก้นกลมกลึงแยกออกจนเห็นช่องทางรักได้ชัดเจน ปลายนิ้วถูกส่งลงแตะลูบที่ปากช่องทางอย่างหยอกล้อ ตลอดการกระทำมีแต่เสียงหัวเราะที่น่ารังเกียจของปาร์คชานยอลคลอไว้ด้วยเสมอ

“อย่า.. จะ..ทำอะไร.. อือ ยะ อย่า”

ร่างของคยองซูกระตุกเกร็งเพราะการกระทำจาบจ้วงจากร่างสูง เขาอยากขัดขืนแทบบ้า.. แต่ตอนนี้แม้แต่จะออกแรงยกขาขึ้นถีบยังจุกไม่หาย ความเจ็บแล่นปลาบไปทั่วทั้งตัวทันทีที่เขาเริ่มออกแรง ความรู้สึกที่เรียกว่า ‘น่าสมเพช’ ตีตื้นขึ้นมาในสมอง เขาเองก็เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับต้องมาถูกหยามเหยียดจากชายตรงหน้าที่เป็นเพียงคนโรคจิตคนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

ช่างน่าสมเพชสิ้นดี

“อ้ะ! เจ็บ! อึก!”

คยองซูสะดุ้งหุบขาเข้าหากันทันทีเมื่อร่างสูงกัดเข้าที่ท้องน้อยของตนอย่างแรง และความเจ็บที่โดนต่อยก่อนหน้าก็แล่นแทรกขึ้นมาอีกระลอก ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นระงับความรู้สึกเจ็บร้าว น้ำตาเอ่อคลอที่หางตา ทว่ามือขาวบอบบางก็ยังพยายามยกขึ้นผลักไสอีกคนออกด้วยแรงทั้งหมด แม้จะเจ็บแค่ไหน แต่เขาจะไม่ยอมโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวเป็นแน่!

ทว่าแรงอันน้อยนิดนั้นไม่สามารถแม้แต่จะทำให้ปาร์คชานยอลขยับได้เลย

“ออกไปนะ! ไอ้โรคจิต! ออกไปนะโว้ย! อึก ฮือ ออกไป!”

ไร้ประโยชน์... ไร้ประโยชน์สิ้นดี

ปาร์คชานยอลยังคงมัวเมาลุ่มหลงในกลิ่นหอมเย้ายวนจากร่างบอบบาง ปลายจมูกโด่งไล้ไปตามหน้าท้องขาวกระทั่งถึงกลางอกและเลยไปซอกคอ มือหนาสอดเข้าใต้แผ่นหลังบางแล้วออกแรงยกเพื่อจะได้สูดดมได้ถนัด เสียงฟึดฟัดดังขึ้นแทบทุกที่ที่ใบหน้าคมก้มลงซุกไซร้ คยองซูสะท้านทั้งร่าง ความรู้สึกแปลกปลอมเริ่มเข้าแทรก ทว่าในหัวก็พยายามดึงสติกับมา เขาจะไม่ยอม...ไม่มีทางยอม ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร เขาย่อมยอมตายดีกว่าให้ไอ้โรคจิตนี่ทำอะไรบ้าๆ กับร่างกายของเขา!

‘ตุ้บ’

“ออกไป!”

มือเล็กวาดตบลงที่ข้างหูของร่างหนา ใบหน้าหล่อเหลานิ่วลงเพราะความเจ็บ แม้จะไม่มากแต่ส่วนที่มือเล็กตบลงมานั้นคือส่วนอ่อนไหวจุดหนึ่ง หากโดคยองซูมีแรงมากกว่านี้...เขาคงมีสิทธิ์จะสลบไปแล้ว

แต่แรงน้อยๆ แบบนี้ จะไปทำอะไรได้!

“มึง! อยากเจ็บตัวนักซินะ!!”

“ฆ่ากูซิ! มาทำแบบนี้กับกูทำไม!”

‘เพี้ยะ! เพี้ยะ!’

ฝ่ามือหนาฟาดลงบนใบหน้าหวานอย่างแรงถึงสองครั้งจนปรากฏรอยนิ้วมือสีแดงพาดผ่านพวงแก้มนุ่มนิ่ม กลิ่นเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปากบางบ่งบอกว่าร่างสูงนั้นมือหนักขนาดไหน

“หาเรื่องเจ็บตัว”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยก่อนจะเดินลุกขึ้นไปจากฟูก ทิ้งโดคยองซูให้นอนหอบหายใจอยู่บนนั้นเพียงลำพัง ซีกหน้าที่ถูกตบนั้นชาไปหมด รสเลือดฝาดปร่าทำให้ร่างเล็กเค่นยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง

‘พรึ่บ’

โคมไฟถูกกดเปิด ภาพบนเตียงปรากฏร่างเล็กที่นอนหอบ ใบหน้าขาวที่ตื่นตระหนกทว่าแดงซ่านน่าขยี้ ทั้งยังเรียวขาขาวทั้งสองข้างที่ถูกจับแยกออกจากกัน รอยสีกุหลาบจากฝีมือของชานยอลปรากฏเป็นสีจางมากมายกับเสื้อคลุมที่หลุดลุ่ยจนไม่สามารถปกปิดอะไรได้...

ช่างเป็นภาพที่น่ามองเสียจริง

“มือซนแบบนี้ คงต้องทำให้ขยับไม่ได้ซินะ หึ”

ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังถึงกับชะงักค้าง คยองซูพยายามดันตัวลุกขึ้น สิ่งที่เขาเห็นอยู่ในมือใหญ่นั่นคือเชือกสีน้ำตาล มีความยาวไม่มากไม่น้อย ร่างเล็กรับรู้ได้ไนทันทีว่าคงไม่พ้นโดนมัดมือเป็นแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้น มือเล็กข้างที่ยังเป็นอิสระจึงถูกเก็บซ่อนไว้ด้านหลัง แม้ว่ามันจะเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ แต่คยองซูก็อยากจะยื้อไว้ให้ได้นานที่สุด เขาจะไม่มีทางยอมนอนอยู่เฉยๆ ก้มหน้ารับสิ่งที่จะเกิด อย่างน้อยคือพยายามไม่ให้ชานยอลจัดการตนได้โดยง่าย

“เอามือออกมา”

ร่างสูงคุกเข่าลงบนฟูกที่ข้างตัวอีกคนก่อนจะยื่นมือออกพร้อมทั้งเอ่ยคำสั่งราบเรียบ ร่างเล็กจ้องดวงตาคมนั่นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“ไม่!”

“มึงว่าไงนะ!!!”

“อ็อก! อึก!”

เชือกหนาที่ชานยอลตั้งใจเอามามัดมืออีกคนกลับกลายเป็นเอาไปรัดไว้ที่ต้นคอแทน ร่างเล็กดิ้นพล่าน ทั้งมือและเท้าสะบัดเตะต่อยทุบตีร่างสูงรัวเพื่อให้ปล่อยเชือกนั่น ทว่าก็ไร้ปฏิกิริยาใดจากคนด้านบน มีเพียงรอยยิ้มหวานละมุนส่งมาให้เพียงเท่านั้น มันช่างตรงข้ามกับการกระทำโดยสิ้นเชิง

“หึๆ ฮ่าๆๆๆ”

มือหนาดึงรั้งเชือกแน่นขึ้น โดคยองซูเปลี่ยนจากทุบตีอีกฝ่ายมาเป็นพยายามใช้มือจับที่เชือกเพื่อจะดึงคลายความแน่น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถทำได้ ชานยอลนั้นแรงเยอะเกินไป บวกกับเขามีมือที่ไร้พันธนาการเป็นข้างเดียวจึงยากต่อการต่อกรกับคนตรงหน้า

ลูกนัยน์ตาเริ่มลอยขึ้นด้านบน ริมฝีปากอิ่มอ้าออกกว้าง มือและเท้าบิดเกร็ง สติที่ประคองอยู่กำลังจะดับวูบลงทุกวินาที ภาพชายอำมหิตตรงหน้ากลับพร่ามัว และในที่สุด...

“อะ แฮ่ก แค่กๆๆ!”

ผ่านไปเพียงครู่เดียว เมื่อปาร์คชานยอลเห็นว่าคนใต้ร่างนั้นเริ่มจะทนไม่ไหว มือหนาจึงคลายเชือกออกจากลำคอขาว ทิ้งร่องรอยสีแดงช้ำไว้เป็นของดูต่างหน้า

ชานยอลไม่ใช่คนโง่ เขาไม่มีทางฆ่าคยองซูเด็ดขาด กลิ่นแบบนี้ไม่ได้หากันง่ายๆ และหากเขาฆ่าร่างเล็ก ก็เท่ากับว่าเขาจะสูญเสียน้ำหอมที่มีมูลค่ามากมายมหาศาลไป หากเปรียบคยองซูเป็นสิ่งของ ก็คงเป็นของหายากที่หากได้มาครอบครองแล้วต้องทำทุกทางเพื่อจะรักษาไว้

แต่หาก...ทำแตกหักเสียหายบ้างก็คงไม่เป็นไรนัก :)

“สีหน้าดีนี่”

น้ำเสียงโรคจิตเอ่ยขึ้นขณะที่มือหนาฉวยเอาข้อมือบางของคนตัวเล็กที่กำลังไร้เรี่ยวแรงมาจัดการมัดติดกับข้อมืออีกข้างที่มีกุญแจมือคล้องเอาไว้ ทำให้ตอนนี้มือสองข้างที่อยู่เหนือหัวถูกตรึงไว้โดยสมบูรณ์ โดคยองซูที่สมองตื้อชาเพราะขาดอากาศไปช่วงระยะหนึ่งพยายามดึงสติกลับมา ภาพตรงหน้ายังคงเป็นปาร์คชานยอลกับกางเกงขายาวตัวเดิม ทว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปคือที่เป้ากางเกงที่นูนชัดขึ้นเป็นรูปร่างแก่นเนื้อขนาดใหญ่พอสมควร ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงกางเกงของตนลงจนส่วนกลางลำตัวนั่นดีดผึงออกตั้งตรงมาทางโดคยองซู ร่างเล็กอยากจะหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน รู้อยู่แก่ใจว่าหมอนั่นจะทำอะไร แต่กลับขัดขืนไม่ได้เลยซักนิด ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกทำได้เพียงหุบขาเข้าหากันและพลิกหนีไปอีกด้านเท่านั้น พลันน้ำตาที่เหือดหายกลับคลอหน่วย เสียงแหบแห้งเอ่ยแผ่วเบา

“อย่า...”

“อย่าช้า?”

ปาร์คชานยอลตรงเข้าจับดึงขาอีกฝ่ายแยกออกเหมือนเดิม ก่อนจะก้มลงใช้หน้าซุกไซร้ตรงกลางลำตัวของอีกคนทั้งยังจูบสลับกับขบเม้มที่โคนขานวลเนียนย้ำไปมาจนกายเล็กบิดเร้า แม้เขาจะขยะแขยงหรืออยากหนีไปมากเพียงใด ทว่าร่างกายนั้นห้ามไม่ได้เหมือนความคิด

สำหรับชานยอล กายเล็กมีกลิ่นที่เย้ายวนที่สุดตั้งแต่เคยพบเจอมา ดังนั้นเขาจึงไม่เบื่อที่จะสูดดมหรือก่ายกอดร่างนี้แม้แต่นิด

ราวกับสารเสพติด...

“ยะ.. อย่า อย่า!!! โอ๊ย!”

ทันทีที่ปลายลิ้นร้อนเลียตวัดส่วนหัวของแท่งเนื้อกลางตัว คยองซูก็สะดุ้งเฮือก แต่จากนั้นกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่กลางแก่นกายสีชมพูอ่อน

“อย่ากัด! อย่า! จะ เจ็บ อึก..”

ขาเล็กพยายามหุบเข้าหากันแต่ก็ติดหัวของอีกคน ร่างสูงแกล้งกัดลงที่แก่นเนื้อของอีกคนแรงๆ ทำเอากายบอกบางกระตุกเกร็งในทันทีด้วยความจุกเจ็บ ชานยอลเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าหวานขณะที่ผละฟันขาวออกแล้วจึงใช้ลิ้นร้อนละเลงทั่วแก่นกายของคนใต้ร่างแทน นัยน์ตาคมฉายแววความหื่นกระหายอย่างปิดไว้ไม่มิด มันทำให้ร่างเล็กต้องหลบสายตาเสมองไปทางอื่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกจากหางตา ดวงหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นสีแดงจางเพราะความเจ็บและเสียวปะปนกัน

“หึๆ.. เสียวใช่มั้ย? หืม..”

“มะ ไม่! อ้ะ! ยะ อึก..”

ร่างเล็กบิดเร้าเมื่อปลายลิ้นอุ่นชื้นแฉะของชานยอลแลบเลียวนทั่วส่วนหัวของแท่งเนื้อตน ความรู้สึกวูบวาบในกายปะทุขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ในขณะที่ลิ้นนุ่มชื้นตวัดรัวเลียที่ส่วนปลายก่อนจะอมเข้าไปจนสุดลำ ปากหนาห่อเข้าหากันเพื่อให้ทุกส่วนในปากแนบไปกับแก่นกายของคนตัวเล็ก ความแข็งขืนที่อยู่ในโพรงปากของปาร์คชานยอลนั้นบ่งบอกว่าคยองซู..กำลังมีอารมณ์ แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นก็ตาม..

“อย่า อะ อะ อือ ฮึก! อย่า..”

เสียงร้องห้ามแผ่วเบาลงในขณะที่ร่างสูงรูดรั้งริมฝีปากดูดดุนแก่นเนื้อสีสวยอย่างไม่รังเกียจ กลิ่นฟีโรโมนที่หลั่งออกมาขณะร่วมเพศนั้นจะยิ่งรุนแรงกว่าเวลาปกติ มันเป็นกลิ่นที่ชานยอลชอบที่สุด.. ดังนั้นหากเขาจะหมกมุ่นอยู่กับร่างตรงหน้าทั้งวัน...ทั้งคืน ก็คงไม่แปลกเท่าใดนัก

“อา.. อะ... อุบ..”

เสียงครางในลำคอของคยองซูดังขึ้นสลับกับพยายามเก็บกลั้น ร่างสูงนั้นเก่งเกินไป...ความช่ำชองในการทำออรัลเซ็กซ์นั้นทำเอาร่างเล็กแทบคลั่ง แต่ศักดิ์ศรีเพียงหนึ่งเดียวคือเสียงที่พยายามเก็บไว้อย่างสุดความสามารถนั้น จะไม่มีวันเปล่งมันออกมาอีกเด็ดขาด

‘ฟุ่บ’

“ไม่ร้องแบบนี้คงต้องใช้วิธีอื่นแล้วมั้ง..ฮี่ๆ”

ริมฝีปากหนาถอนออกจากแก่นกายของร่างเล็ก แม้จะไม่เสร็จดั่งคาด แต่ก็ดีแล้ว... และเสียงทุ้มเย็นของปาร์คชานยอลที่เอ่ยขึ้นทำเอาคยองซูที่ตอนนี้นอนหอบหายใจเพราะโพรงปากของร่างสูงชะงักเกร็ง เขาพอรู้ว่าสิ่งที่ชานยอลบอกก่อนหน้าเรื่องกลิ่นนั่น คือร่างสูงจำเป็นต้องมีเซ็กซ์กับเหยื่อที่มีกลิ่นแบบที่ตนชอบ มันถึงจะได้กลิ่นตัวเอง เพราะกลิ่นนั้นจะติดกันจากการสัมผัส และเมื่อปาร์คชานยอลหยุดใช้ปากให้กับเขา นั่นแสดงว่าต่อไปคงไม่พ้นสอดใส่...

“อย่า!!! มึงอย่าทำนะ!!!”

“โอ้.. ปฏิกิริยาดีนี่ หึๆๆ”

 “ไอ้เลว! สาระเลว! มึงมันระยำ!”

“ลองมีผัวเป็นคนเลวระยำดูบ้างซิ รู้มั้ย..มึงทำหน้าตาได้น่าเอามาก”

มุมปากหนากระตุกยิ้มในขณะที่กายสูงใหญ่ตรงเข้าทาบทับร่างบอบบางที่ดิ้นพล่านอย่างสุดชีวิต

ไม่! ไม่! อย่า!!!

‘ฟุ่บ’

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!”

แท่งเนื้อร้อนถูกกระแทกเข้าในช่องทางรักสีอ่อนอย่างแรงจนเกือบมิดในทีเดียว เสียงกึกลั่นขึ้นเบาๆ ทำให้รู้ว่าช่องทางอ่อนนุ่มนั้นต้องฉีกขาดเป็นแน่..แต่ปาร์คชานยอลไม่สน

สะโพกสอบค่อยๆ ดึงแท่งเนื้อตนออกช้าๆ ก่อนจะยอ้มเจ้าเล่ห์และกระแทกกายโถมเข้าใส่คยองซูอย่างแรงจนร่างเล็กขยับขึ้นไถกับผ้าปูเตียง มือเล็กบีบรั้งโซ่กุญแจมือไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว

เจ็บ.. เจ็บจนจะบ้าตายอยู่แล้ว!

“เอาออกไป ฮึก.. เจ็บ เจ็บ!!!”

หยาดน้ำใสไหลลงอย่างต่อเนื่อง ดวงตากลมโตสั่นระริก ข้อมือที่ถูกมัดจนแน่นทั้งสองข้างเจ็บร้าวทว่าก็ไม่มากเท่ากับช่องทางด้านล่างที่มีแท่งเนื้ออันใหญ่โตจากคนร่างสูงสอดใส่ไว้อยู่ ความคับแน่นของคนตัวเล็กทำให้แท่งร้อนของชานยอลขยับได้ยาก ทั้งยังปราศจากสารหล่อลื่นใดๆ มีเพียงของเหลวสีแดงที่หลั่งออกมาเล็กน้อยเท่านั้น สำหรับร่างสูงมันอาจจะแค่คับแน่น แต่สำหรับคยองซูนั้นมันเจ็บราวกับร่างจะฉีกขาด ความเจ็บซ่านแผ่ขยายจากด้านในจนถึงด้านนอก ร้าวจนถึงต้นขาและหน่วงที่ท้องน้อย

เป็นครั้งแรก..ที่โหดร้ายจนไม่อาจบรรยาย

“อาห์...ซี้ด แน่นชิบ อืม”

เสียงครางต่ำในลำคอของปาร์คชานยอลถูกเปล่งออกมาพร้อมๆกับที่เอวหนาเริ่มขยับกระทั้นกายเข้าออกในช่องทางรักของคนด้านล่างอย่างช้าๆ โดคยองซูหมดสิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืน ได้แต่หลับตาแน่นซุกหน้าลงข้างต้นแขนขาวของตน ชานยอลสอดมือเข้าใต้ข้อพับขาเล็กแล้วจึงยกขึ้นสูงส่งผลให้สะโพกกลมกลึงเองก็ถูกยกขึ้นอยู่ในท่าที่รองรับแท่งร้อนจากอีกคนได้ถนัด กายเล็กอ่อนปวกเปียกปลงรับกับชะตากรรมตน ทว่าริมฝีปากนุ่มนิ่มก็ปิดแน่น ไม่ให้เสียงใดๆ เปล่งออกไปได้ ถึงจะเจ็บเจียนตายก็ไม่มีทางส่งเสียงออกไปเด็ดขาด!

“ร้องซิ.. ร้องออกมา”

ชานยอลไม่ปล่อยให้ร่างเล็กทำตามใจตัวเอง คยองซูเม้มปากลงแน่นกว่าเดิม กลั้นเสียงสะอื้นไว้ภายใน ขาเล็กหุบเข้าหากันจนเบียดแขนอีกคนที่ประคองไว้แน่น เขาจะไม่มีทางเปล่งเสียงอะไรออกไปทั้งนั้น!
            “ไม่ร้องซินะ...อาห์ ข้างในมึงนี่ ซี้ด ตอดกูดีชิบหาย อาห์! หอม กลิ่นนี้ล่ะ อืม”

“อึก!”

เอวสอบกระแทกแท่งเนื้อร้อนเข้าใส่ตัวอีกคนแรงกว่าเดิม ทั้งยังลึกขึ้นจนไปกระตุ้นเข้าโดนจุดไวต่อสัมผัสที่ด้านใน อกบางกระตุกขึ้น แม้จะพยายามใช้ปากเล็กกัดที่ต้นแขนตนเพื่อระงับเสียงและความเจ็บ แต่ขาเล็กนั้นกลับบิดเกร็งต่อต้านอีกคนเต็มที่

แต่ชานยอลไม่ได้สนใจ แท่งเนื้อใหญ่โตยังคงขยับเข้าออกเร็วขึ้นและหนักหน่วงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง

‘พั่บ พั่บ พั่บ’

“หันหน้ามานี่!!!”

พูดจบ ร่างสูงก็จับหน้าอีกคนให้หันมาอย่างแรง ดวงตาฉ่ำน้ำกับคิ้วที่ขมวดกดลงเล็กน้อย ปลายจมูกและพวงแก้มขาวนวลที่ขึ้นสีแดงซ่าน ริมฝีปากอิ่มน่ากัดเผยออกเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว เป็นภาพที่ชวนมองจนแท่งเนื้อร้อนปวดตุบขึ้นมาอีกรอบ

“มึงจะเอาอะไรอีก! อ้ะ! อื้อ อ้ะๆๆๆ อึก!”

ทันทีที่คยองซูตะโกนใส่ ปาร์คชานยอลก็ถือโอกาสกระทั้นกายเข้าในช่องทางถี่รัว ย้ำจุดเสียวซ้ำๆ จนคยองซูทนไม่ไหวเผลอหลุดเสียงน่าอายนั่นออกมา กายเล็กที่ขยับตามแรงกระแทกและสีหน้าที่ดูดีแม้กำลังทรมานนั้นราวกับออกมาจากหนังเอวีซาดิสม์ซักเรื่อง ร่างสูงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอและแผ่นอกบางอย่างมัวเมา ลิ้นร้อนลากเลียจากซอกคอขึ้นไปที่กกหูและข้างแก้มนิ่ม ร่างเล็กผินหน้าหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยงทั้งยังสมเพชตัวเองที่ต้องมาทอดกายให้กับคนเป็นโรคประสาททั้งยังเป็นคนที่ฆ่าน้องชายของตน มือเล็กยังคงกำแน่น แต่ทว่าท่อนล่างนั้นกลับปล่อยให้ร่างสูงได้ทำตามใจ

“หอม อืม.. หอมจริงๆ อาห์ กูจะเอามึงทั้งวันทั้งคืน หึๆ ฮ่าๆๆ”

ค่ำคืนโหดร้ายยังคงดำเนินต่อไปไม่รู้จักจบสิ้น ผ่านนานหลายชั่วโมง จนร่างบอบบางสลบไป ทว่าเมื่อตื่นมา ชานยอลก็จะเริ่มบรรเลงบทรักที่แสนโหดร้ายและน่ารังเกียจต่ออย่างไม่คิดสนใจว่าเขาต้องการมันหรือไม่ เป็นอย่างนี้วนลูปอยู่เจ็ดวันเจ็ดคืน กระทั่งร่างเล็กปลงกับทุกสิ่ง เขาพยายามจะทำตัวให้เป็นเพียงตุ๊กตามีชีวิต ไม่ส่งเสียง ไม่แสดงอารมณ์ ทว่าเมื่อทำแบบนั้น สิ่งที่ได้มาคือบาดแผลนับไม่ถ้วน...

‘เพี้ยะ!!!’

แส้หนังถูกฟาดลงบนแผ่นหลังบาง คยองซูตัวสั่นเทิ้มขณะที่กลั้นเสียงร้อง เมื่อเห็นดังนั้นปาร์คชานยอลจึงฟาดมันลงซ้ำๆ ที่เดิมจนในที่สุดร่างเล็กก็ส่งเสียงออกมาจนดังลั่นห้อง หรือบางทีก็จับเขามัดทั้งตัวจนแทบขยับไม่ได้ คยองซูต้องทนรองรับเซ็กซ์ที่หนักหน่วงรุนแรงบ้าคลั่งของชายตรงหน้านับครั้งไม่ถ้วน ทว่าก็ไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายจากปาร์คชานยอลให้เห็นแม้แต่น้อย กลับกัน ความปรารถนานั้นทวีความรุนแรงขึ้นทุกวันๆ

...ยากจะหลุดพ้นจากพันธนาการ...

กลับไปเม้นติชมกันได้ที่...
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1534539&chapter=1https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1534539&chapter=1