อ่านตอนก่อนหน้าได้ที่
3 เดือนผ่านไป
“คุณพ่อฮะ ผมไม่อยากทำแล้ว ฮึก..”
เสียงเล็กเอ่ยขึ้นสั่นเครือ ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยน้ำตา
สองแก้มนวลเนียนมีรอยฝ่ามือสีแดงพาดผ่าน ริมฝีปากบวมช้ำ
ไหล่เล็กขยับไหวตามแรงสะอื้นไห้
ทว่าแม้จะน่าสงสารเพียงใด
ก็ไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากคนเป็นพ่อบุญธรรมได้เลย
“อย่าดื้อซิเด็กน้อย เอามันเข้าไปซิ”
โจอินซองในสภาพเปลือยเปล่าที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ มือขวาที่กำลังดึงรูดแก่นกายกลางตัวของตนขึ้นลงเชื่องช้าพยายามจ่อปลายหัวส่วนนั้นให้เข้าไปในโพรงปากนุ่มนิ่ม
แต่เด็กชายที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นก็เบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อยเพราะความรู้สึกพะอืดพะอมที่ตีตื้นขึ้นมา
“ฮึก คุณพ่อฮะ...”
“พ่อให้โอกาสหนูเลือกแล้วนะ...
ระหว่างอมมันเข้าไปกับให้พ่อเอาหนู หนูเลือกอย่างแรกเอง แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว”
เสียงปลอบโยนดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ลูบแก้มเนียน
ปลายนิ้วไล้ตามรอยฝ่ามือที่ตนเป็นคนสร้างอย่างแผ่วเบา
ช่วยไม่ได้นี่นะ...
อยากดื้อขัดคำสั่งเขาเองทำไม J
“กะ..ก็ มันเจ็บ ฮึก ฮือ”
คยองซูร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ
เมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อบุญธรรมให้เขาเลือก เขาเจ็บ...มันเจ็บมากๆ ตอนที่พ่อเขาเอา ‘ไอ้นั่น’ ใส่เข้ามาทางด้านหลัง
เจ็บจนเหมือนจะตาย... ทุกครั้งที่พ่อขยับตัว แม้จะเรียกชื่อเขาด้วยความรักใครปานใดก็ตาม
แต่มันก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บและความผิดบาปในใจลงไปได้เลย
ความผิดบาป...ที่มีอะไรกับพ่อบุญธรรม
ไหล่เล็กห่อเข้าหากันขณะที่มือสองข้างก็กำชายเสื้อตัวเองเอาไว้แน่น
เด็กน้อยอยู่ในสภาพเกือบเปลือย
มีเพียงเสื้อตัวใหญ่ของผู้เป็นพ่อเท่านั้นที่ตนใส่อยู่ แต่ภายในกลับว่างเปล่า
ขาขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมานั้นช่างปลุกอารมณ์ชายหนุ่มได้ดีเสียจริง
คิดไม่ผิดที่ขอตัวเด็กคนนี้มาเลี้ยง
เป็นเนื้อชั้นเลิศที่รสชาติดีเกินราคาจ่ายไปหลายเท่า
ได้มาฟรีๆ ไม่ต้องเสียเงิน
แค่เสียเวลานิดหน่อยเท่านั้น
คุ้มค่าเสียจริง
“อย่าทำให้พ่อโมโห”
เสียงนั้นนิ่งเรียบ
คยองซูขนลุกชันเมื่อได้ยินน้ำเสียงนั้น หากเขายังอิดออดไม่ทำตามที่โจอินซองต้องการ
ต้องโดนแน่ๆ...พ่อไม่ปราณีเขาแน่
“พะ พ่อฮะ อึก อื้อ!!!”
มือหนาจับหัวเล็กดันเข้าหา
มืออีกข้างบีบปากนิ่มให้อ้าออกแล้วจึงกระแทกแก่นกลางตัวของตนเข้าในโพรงปากร้อนอย่างรวดเร็ว
เอวสอบเด้งสวนแก่นเนื้อเข้าออกในปากลูกชายเป็นจังหวะก่อนจะเร่งให้เร็วขึ้น คยองซูรีบหาที่เกาะยึดเพื่อทรงตัว
บีบต้นขาแกร่งแน่นจนเผลอจิกเล็บลงไปอย่างไม่รู้ตัว มือเล็กเกร็งแน่นจนปวดไปหมด
กลิ่นคาวในปากคละคลุ้งจนอยากจะอาเจียน แรงส่งกระแทกเข้าออกครูดภายในปากและฟันขาว ใบหน้าคมเงยขึ้นด้วยความเสียวซ่าน
ปากนุ่มนิ่มที่ถูไถกับแก่นกายร้อนทำให้ชายหนุ่มแทบคลั่ง
“อาห์...คยองซู ซี้ดดด”
เสียงกระเส่าดังขึ้นทันทีที่น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกจากปลายหัว
คยองซูรีบชักหน้าออกทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนของน้ำคาวจากผู้เป็นพ่อ
ขาเล็กวิ่งพาตัวเองตรงไปยังห้องน้ำแล้วรีบเปิดก็อกวักน้ำเข้าในปากเพื่อล้างความสกปรกและคราบไคลออก
สกปรก! ตัวเขามันสกปรก!
เด็กไม่ดี! สมสู่กับพ่อตัวเอง!
“ฮึก...ฮือ...”
ร่างเล็กสะอื้นหนัก
แม้จะพยายามเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า แต่ทว่ามันก็ไม่หยุดเสียที
สองมือจับยึดขอบอ่างไว้แน่น น้ำตาเม็ดโตตกลงกระทบกับพื้นห้องน้ำจนเป็นวง
ร่างของเด็กวัย 13
ปีทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง
อยากกลับ...กลับไปหาคุณแม่เล็ก
นี่ไม่ใช่ครอบครัวแบบที่เขาอยากได้สักนิด
หากลุงซานต้ามอบของขวัญแบบนี้มาให้
เขายอมตายเสียดีกว่า
เจ็บเหลือเกิน...คุณแม่เล็ก
คยองซูเจ็บ...
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะหืม?”
ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปลือยแบบเดิม ไม่ได้มีความอายแต่อย่างใด
อินซองก้มลงอุ้มร่างเล็กขึ้นมาในอ้อมแขน
ร่างเล็กของเด็กชายถูไถกับแผงอกหนาจนเกิดเสียงผ้าขยับไหว
แต่คยองซูก็ไม่ได้เอื้อมมือไปกอดรอบคอแกร่งนั่นแต่อย่างใด
ร่างเล็กทำเพียงอยู่นิ่งๆ เท่านั้น ทั้งร่างยังกระตุกตามแรงสะอื้นเบาๆ ใบหน้าน่ารักก้มลงจนคางชิดอก
ไม่แม้แต่จะมองหน้า ‘ผู้มีพระคุณ’
ในคราแรกนั้นแสนดีราวกับเทวดา
ทว่าแท้จริงแล้วเป็นซาตาน
“พ่อถามทำไมไม่ตอบครับ?”
อินซองเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตาตน
ชายหนุ่มมองริมฝีปากสีเชอรี่ที่เขาจูบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนนั่นอย่างพิจารณา
ก่อนจะไล่สายตามองดูรอบกรอบหน้าหวานของเด็กน้อย
เรื่อยลงมายังลำคอขาวผ่องและบางส่วนของแผ่นอกที่โผล่พ้นเสื้อออกมา
มันเต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบที่เขาทำเอาไว้
เด็กนี่เยี่ยมจริงๆ
“พ่อฮะ อย่า ยะ..อย่าฮะ”
ใบหน้าคมโน้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของลูกบุญธรรมอย่างหื่นกระหาย
คยองซูพยายามใช้มือเล็กๆ นั่นดันอกหนาออก
แต่แรงของเด็กตัวแค่นี้จะไปสู้คนโตกว่าได้อย่างไร แม้ร่างเล็กจะพยายามขัดขืนแต่ก็สู้ไม่ได้เลย
ได้แต่ยอมรับชะตากรรมอันเลวร้ายที่ฟ้ามอบให้
“พ่อฮะ! อย่า!”
“อยู่นิ่งๆ”
“พะ ฮึก พ่อ พ่อผิดสัญญา ฮือ”
“พ่อรับลูกมาเลี้ยง
ให้ที่อยู่ที่กิน ตอบแทนแค่นี้...หนักหนาเกินไปหรือไง นิ่งซิเด็กดี”
“อ้ะ พ่อฮะ อยะ.. อื้อ!!!”
แล้วค่ำคืนที่แสนทรมานก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง..
อีกครั้ง.. และอีกครั้ง..
วันแล้ววันเล่าหมุนเวียนผ่าน ชีวิตเดิมๆ
ซ้ำๆ วนไปไม่จบสิ้น
เมื่อใกล้ถึงวันที่คุณแม่เล็กจะมาเยี่ยม
พ่อของเขาก็หยุดทำสิ่งผิดบาปนั่น แล้วเปลี่ยนเป็นพ่อลูกธรรมดาคู่หนึ่ง
เหมือนกับเมื่อสองเดือนแรกไม่มีผิด เมื่อเริ่มขัดขืน อีกฝ่ายก็จะหยิบยกเอาคำว่า ‘บุญคุณ’ มาอ้าง หากคยองซูอยากช่วยแบ่งเบาภาระของบ้านเด็กกำพร้า เขาก็ต้องทน...
แต่คยองซูไม่ชอบเอาเสียเลย
ทุกครั้งที่ชายคนนั้นที่เขาเรียกว่า
‘พ่อ’ สัมผัส
มันขยะแขยง.. น่ารังเกียจ..
สกปรกจนแทบทนไม่ไหว
ช่างโสมมนัก..
.
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น